TRUCIZNA odsyła do średniowiecznych epidemii tanecznych, których różne odmiany zdefiniowano w XIX wieku jako choreomania. Etymologicznie choreomania łączy greckie słowa choros (taniec) oraz mania (szaleństwo), nazywając w ten sposób spontaniczne, niekanoniczne i niewygodne dla władzy ruchowe manifestacje ciał w przestrzeni publicznej. „Taneczne zarazy” miały miejsce w średniowiecznej Europie, ale w spektaklu umieszczone zostają w aktualnym, społecznym kontekście. Przewijają się tu więc nawiązania do „Climaxu” Gaspara Noé czy do rewjowych szaleństw, o których lider zespołu Prodigy, Keith Flint, śpiewał w piosence „Poison”.

Choreograficznie TRUCIZNA nawiązuje do pozascenicznych tańców społecznych (social dancing), mających moc budowania fizycznej wspólnoty i ruchowej empatii – podczas zgromadzeń, protestów w przestrzeni miejskiej czy w klubach. Pracując z grupą tancerzy z Polskiego Teatru Tańca badamy taniec jako pasję i zatrucie. Obserwujemy, jak materializują się w poszczególnych ciałach i w ich osobistych historiach. Przemieszczamy się pomiędzy perspektywą indywidualną, a grupową dynamiką. Przyglądamy się, jak ze zbiorowiska indywidualności taniec wytwarza grupę, stając się kolektywnym doświadczeniem.

Recenzje: 

Ballroom w teatrze tańca 
Joanna Brych I Polityka I 2020
3 marca 2020 

Epidemia tańca 
Mike Urbaniak I Vogue I 2020 Epidemia tańca
4 marca 2020 

Taniec w czasach zarazy
Barbara Kowalewska I Kultura u Podstaw I 2020
6 marca 2020 

Wirus tańca 
Teresa Fazan I Dwutygodnik I 2020
marzec 2020 

Rave till the grave 
Justyna Machaj I Teatralia I 2020
19 kwietnia 2020