Trzy odmienne osobowości, operujące innymi autorskimi technikami i stylistyką, na różnorodny sposób interpretują spuściznę teatralną i kulturową Rumunii, łącząc muzykę, taniec i grę na instrumentach. Ze współczesnego punktu widzenia, odkrywają na nowo rodzimą tradycję, kwestionując stereotypy zniekształcające wiedzę o kraju ich pochodzenia.

Rumunia to kraj pełen kontrastów. Dlatego starałam się to przedstawić w całej mojej pracy. Lubię patrzeć na takie kontrasty z ironią, aby wydobyć ich absurd. To jeden z powodów, dla których zdecydowałam się pracować z rumuńskimi tradycyjnymi maskami. Maski, w całej historii teatru, były sposobem na odzwierciedlenie społeczeństwa w bardziej groteskowy sposób i uchodziło to na sucho. Możesz pokazać jego wady, a potem zrzucić winę na maskę. Jestem bardzo ciekawa reakcji polskiej publiczności na mój utwór „Toaca”. Reakcja rumuńskiej publiczności prawdopodobnie będzie podzielona: niektórzy będą bardzo rozbawieni, inni oburzeni. Rumunia to kraj pełen kontrastów.

Andrea Gavriliu

Koncepcja tego spektaklu została zainspirowana rumuńskim i polskim folklorem, połączeniem, które znajduje odzwierciedlenie w każdym aspekcie dzieła, od narracji po elementy kostiumów, muzykę i obrazy, a wszystko to spotyka się w przestrzeni, sugerowanej jako współczesna muzeum sztuki. W mistycznym sensie TOACA jest symbolem boskiego powołania, łączącego sferę ziemską z sacrum. Uważa się, że dźwięk toaki odstrasza złe duchy i zapewnia duchową ochronę. W pierwszej sekwencji tancerze wkraczają w uniwersum „toaca” i stawiają pierwszy krok w odkrywaniu tego mistycznego królestwa poprzez projekcje dzieł sztuki, kostiumy inspirowane tradycyjnymi rumuńskimi i polskimi strojami ludowymi oraz poprzez interakcję z „toacă”. Energia przestrzeni jako całości kształtuje emocje ich ciał, stopniowo rozwijając się przez cały występ. W kulturze rumuńskiej „toacă” używa się w klasztorach i kościołach do ogłaszania ważnych wydarzeń, takich jak czas modlitw, święta i ważne momenty w kalendarzu liturgicznym. Połączyłem elementy poprzez element „toacă” – począwszy od ślubu, poprzez świętowanie pijaństwa, aż do pogrzebu – zamykając w ten sposób krąg życia. Poprosiłem tancerzy, aby występowali tak, jakby każdy ruch był ich ostatnim, jakby tańczyli swój ostatni taniec, ucieleśniając poświęcenie artysty każdym krokiem na scenie. Oferując widzom swoje nagie dusze, ujawniają się poprzez surową prawdę sztuki – wrażliwej, a jednak transcendentnej.

Ştefan Lupu

„Toaca” to ramy, w których poruszam tematy takie jak dom, przynależność, reprezentacja kulturowa i tożsamość narodowa. 

Czy jesteśmy naszymi narodami?

Czy nasze kraje są bezpiecznymi miejscami?

W czasach, gdy pojęcie narodu jest niezwykle dyskusyjne, gdy pojęcia takie jak tożsamość, korzenie kulturowe, miłość do ojczyzny, reprezentacja są przechwytywane przez różne ideologie, tworzymy przestrzeń gestów politycznych i intymnych.

Naród to płynne miejsce, w którym społeczności powinny czuć się reprezentowane i otoczone opieką.

W czasach, gdy pojęcie narodu jest niezwykle dyskusyjne, gdy pojęcia takie jak tożsamość, korzenie kulturowe, miłość do ojczyzny, reprezentacja są przechwytywane przez różne ideologie, tworzymy przestrzeń gestów politycznych i intymnych. Gesty te łączą się i odzwierciedlają nawzajem, strukturyzują terytoria przynależności, pulsacje emocjonalne, peryferyjne narracje i centralne iluzje.

Mădălina Dan

Premiera zrealizowana w ramach Sezonu Kulturalnego Rumunia-Polska 2024-2025
Partner Strategiczny: Rumuński Instytut Kultury