Blisko piętnastoletni okres kierownictwa Conrada Drzewieckiego charakteryzują prekursorskie przedsięwzięcia artystyczne, które usytuowały zespół poznański w gronie najlepszych kompanii europejskich, czego dowodem były m.in. liczne zaproszenia na międzynarodowe festiwale baletowe.

Początek jego prekursorskiej działalności w tworzeniu nowego stylu baletu polskiego datuje się na przełom lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, kiedy wprowadza do repertuaru kierowanego przez siebie baletu Opery Poznańskiej nowe oryginalne kompozycje choreograficzne, syntezujące technikę neoklasyczną i taniec modern. Odmienność stylu i programu artystycznego, jaki zaproponował Conrad Drzewiecki, zaowocowały wkrótce koncepcją powstania autonomicznego zespołu: Polskiego Teatru Tańca – Baletu Poznańskiego, który zgodnie z intencją jego założyciela miał “tworzyć formy będące kontynuacją tego, co aktualnie dzieje się w balecie światowym”. 

Zapoczątkowaną w 1973 i trwającą do roku 1987 roku pracę Conrada Drzewieckiego z Polskim Teatrem Tańca znamionuje autentyczny sukces, którego egzemplifikacją są między innymi prestiżowe nagrody: dyplom Ministra Spraw Zagranicznych i Nagroda Państwowa I stopnia za propagowanie kultury polskiej za granicą, dyplom ITI za popularyzację sztuki polskiej za granicą, Nagroda Miasta Poznania za szczególne osiągnięcia w dziedzinie kultury i sztuki, tytuł Zasłużonego dla Kultury Narodu, liczne tournée w całej Europie oraz zaproszenia do udziału w światowych festiwalach, m.in.: Międzynarodowym Festiwalu Tańca w Paryżu i Chateauvallon, Baletto Oggi w Bari, Musica Sacra w Mediolanie, Intercontri Musicali Romani, Bregener Festspiele i Berliner Festtage.

Atrakcyjna oferta repertuarowa, nowy oryginalny język tańca i współczesna forma teatralna proponowane przez zespół poznański, spotykają się z uznaniem widzów na całym świecie.

Do legendy polskiego baletu przeszły zrealizowane przez Conrada Drzewieckego spektakle: „Ognisty ptak” (1967), „Adagio na smyczki i organy” (1967), „Pawana na śmierć Infantki” (1968), “Cudowny Mandaryn” (1970), „Epitafium dla don Juana” (1974), “Odwieczne pieśni” (1975), „Modus vivendi” (1975), “Stabat Mater” (1976), „Krzesany” (1977), „Yesterdey” (1982). Wiele z nich zyskało także swoją wersję filmową.

Laureat Srebrnego Medalu Międzynarodowego Konkursu Tańca w Bukareszcie (z Teresą Kujawą – 1953), Złotego Medalu Międzynarodowego Konkursu Tańca w Warszawie (1955) Primo Premio Assoluto Międzynarodowego Konkursu Baletowego w Vercelli (1956). Był solistą a w latach 1963-1973 kierownikiem baletu Opery Poznańskiej, Grand Ballet du Marquis de Cuevas, Theatre D'art du Ballet, Ballet de Paris, Ludmila Tcherina Ballet.
W latach 1971-1980 dyrektor artystyczny Państwowej Szkoły Baletowej w Poznaniu.

Swoje prace choreograficzne realizował także poza Polską, między innymi: w Ballet Nationale J.M.F., Het National Ballet w Amsterdamie, Danza Nationale de Cuba w Hawanie, Staatsoper i Deutsche Oper w Berlinie, Stadttheatern Malmö i Narodne Divadlo w Pradze.

Ostatnie spektakle dla Polskiego Teatru Tańca: „Pieśń Roksany” i „Śmierć Izoldy” Conrad Drzewiecki przygotował w 1998 roku z okazji jubileuszu 25-lecia Teatru.