W tej nowej rzeczywistości sztuka przestaje być tylko odbiciem, staje się reinterpretacją, próbą nadania sensu w świecie pozbawionym emocji. Jak powstanie nowa estetyka miłości, strachu czy tęsknoty, gdy dotyk, uczucia, a nawet śmierć tracą znaczenie? Co z nami – ludźmi – gdy wchodzimy w ten nowy porządek, w którym nie ma już miejsca na przypadkowość, prawdziwą ekspresję, a tylko kontrola i precyzyjnie zaprojektowane formy?
I w tym kontekście pojawia się Monolit – tajemniczy, niemal boski symbol dążenia do transcendencji, który staje się nie tylko świadkiem, ale i katalizatorem tych przemian. Monolit w swojej bezosobowej, nieruchomej formie przypomina o dążeniu do zrozumienia tego, co niepojęte. Jednak w tym nowym świecie, w którym granice między człowiekiem, maszyną i sztuką zacierają się, Monolit stawia pytanie: czy ta transcendencja prowadzi do wyzwolenia, czy raczej do nowego rodzaju zniewolenia, które pozbawia nas tej pierwotnej magii, tej tajemnicy istnienia, która czyni nas ludźmi? W tej niepewności bycia, czy będziemy w stanie znaleźć siebie, czy zatonąć w cyfrowym oceanie, w którym nie ma już miejsca na prawdziwą egzystencję?